نمی دانم  

 ریشه ام در زمین بود 

 یا در آسمان 

 شاید ریشه ام در رویا بود 

 در خود بودم  

 فرو خورده ... 

 تا شبی از دوردست ها یا همین نزدیکی ها  

 ستاره ای نقره فام طلوع کرد  

 و من اسیر گهواره ی رقصان چشمانش  شدم.  

 گهواره ی نور و امید

 و  

آرمیدم 

 رها  

سرخوش  

عاشق  

آرام. 

 

نوشته شده در سه شنبه 88/8/12ساعت 1:42 عصر توسط نجمه صیدمحمدخانی نظرات ( ) |